Zapraszamy na wykład otwierający nowy cykl wtorkowych spotkań w Muzeum Archidiecezji Warszawskiej poświęconych sztuce i literaturze.

Celem wykładu jest zarysowanie niektórych motywów myślenia estetycznego w kontekście rodzącego się modernizmu jako formacji kulturowej, a więc szeroko rozumianego. Wtedy to – na przełomie XVIII i XIX wieku – sztuka i estetyka stały się narzędziami alternatywnej duchowości – irreligijnej bądź zupełnie wrogiej Kościołowi, kultywowanej w kolejnych dekadach XIX wieku. Jak to się stało, że chociaż epoka ta deklarowała kult oświeconego rozumu, mądrości, gracji, szlachetnej prostoty i cichej wielkości, odwoływała się do antycznych, mądrościowych wzorów kształcenia, manifestowała swoistą nyktofobię jako filozofia oświeconych, jednak ostatecznie zwyciężyła nyktofilia, której ekspansję możemy oberwować w kolejnych dekadach? Warto dokonać analizy owego umiłowania ciemności, choćby przez odwołanie się do wybranych, jakże pięknych i nadal aktualnych powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tak zarysowane kulturowe tło pozwoli nam przejść do kolejnych wykładów określonych tematem Wiek powieści w Polsce – sztuka i literatura XIX wieku.

Wykładowca:

dr Kazimierz Piotrowski – historyk, krytyk i filozof sztuki. W latach 1984 – 89 studiował historię sztuki i dodatkowo filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Rozprawę doktorską Awangarda w defensywie. Chwistek, Strzemiński, Hiller i Ozenfant, Gleizes w latach 30-tych, napisana pod kierunkiem prof. Stefana Morawskiego, obronił w 2000 roku w Instytucie Sztuki PAN w 2000 roku. Od 1990 do 2003 roku pracował w Muzeum Narodowym w Warszawie, pełniąc w 2001 roku funkcję kuratora Zbiorów Rzeźby, a następnie kuratora Muzeum Rzeźby im. X. Dunikowskiego w Królikarni (od tegoż roku kustosz dyplomowany na podstawie decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nr DODN – IV/103/DEC.KWAL./41/01). W roku akademickim 2003/2004 wykładał estetykę w Warszawskiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Warszawie, w następnym 2004 / 2005 roku historię sztuki w Instytucie Edukacji Plastycznej Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach oraz filozofię kultury na Wydziale Edukacji Wizualnej ASP w Łodzi. Od 2005 do 2023 roku był adiunktem w Katedrze Teorii i Historii Sztuki ASP w Łodzi, gdzie wykładał filozofię, estetykę oraz teorię i historię malarstwa, koncentrując się na genezie modernizmu i awangardy oraz ich zmierzchu. Jest autorem ponad 250 publikacji z zakresu krytyki, historii i filozofii sztuki XX i XXI wieku, w tym redaktorem tomu „Seminariów Orońskich”, poświęconego przejściu od estetyki do anestetyki (CRP w Orońsku, 1998), oraz autorem dwóch monografii: Krzysztof Zarębski. Erotematy słabnącego Erosa. Przyczynek do dziejów sztuki performance w Polsce i Stanach Zjednoczonych po 1968 roku (2009) i Świdziński i współcześni. Konteksty 'sztuki jako sztuki kontekstualnej’ i estetyka niemonotoniczna (2015). Wygłosił ponad 50 referatów na konferencjach naukowych. Był kuratorem 35 wystaw, w tym dużych tematycznych ekspozycji zbiorowych: Irreligia. Morfologie du non-sacré dans l’art polonais du XXe siècle (Atelier 340 Muzeum, Bruksela 2001/2002), Inc. Sztuka wobec korporacyjnego przejmowania miejsc publicznej ekspresji (w Polsce) (2004/2005), Mamidło. Kobieta jako fenomen nasycony (2007), Dowcip i władza sądzenia (Asteizm w Polsce) (2007/2008) oraz Thymós. Sztuka gniewu 1900 – 2011 (2011/2012). Współpracuje z pismem „Art Inquiry” i należy do warszawskiego oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Obecnie pracuje w Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski w Warszawie.

Wtorki na Dziekanii

• Bilet: 15 zł do nabycia w kasie muzeum
• Początek: 17:30
• Spotkania odbywają się w sali na parterze budynku muzeum – ul. Dziekania 1, Warszawa, Stare Miasto

ZDJĘCIE:

Zdjęcie litografii wg rysunku Józefa Ignacego Kraszewskiego „Wspomnienie Włoch” 1858.
Zbiory Muzeum J. I. Kraszewskiego w Romanowie, nr inw. MK/M/877.
Fotograf : Tadeusz Żaczek